I hate it here #1 (Οι κανόνες και οι κανόνες παράβασής τους)

Εξαρτάται από το τι μέρα θα είναι. Μπορεί να ξυπνήσω από τη λάθος μεριά του κρεβατιού, μπορεί ο καφές και το πρωινό τσιγάρο να μην έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, μπορεί να με αγριοκοιτάξει ένας μαλάκας στο δρόμο, μπορεί χίλια πράματα. Μπορεί βέβαια ο καφές να είναι τέλειος, το τσιγάρο εξαίσιο, η κάθε μεριά του κρεβατιού ονειρική, και οι άνθρωποι στο δρόμο ονειρικά στον κόσμο τους.

Σε αυτήν την πόλη, σε κάθε πόλη, οι ζωές μας είναι σε τέτοιο βαθμό μπλεγμένες η μία μέσα σε τόσες άλλες, που είναι σχεδόν αδύνατον οι καθημερινές σου επιλογές να μην έχουν κάποια επίδραση στις ζωές άλλων ανθρώπων.

Έχω τρεις ζωγραφιές στο δωμάτιο μου. Η πρώτη είναι από την κόρη μιας φίλης μου, η οποία με τρεις αποχρώσεις του πράσινου, με κίτρινο και μπλε έχει απεικονίσει ένα λιβάδι με κίτρινα λουλούδια, στο οποίο παίζει/χορεύει μια σειρά από παιδιά, έναν ουρανό γεμμάτο (πράσινα) σύννεφα, και έναν (σκούρο πράσινο) ήλιο. Ίσως έχει και γλάρους (πράσινους) ζωγραφισμένους, δεν είμαι σίγουρος, αν και μοιάζουν αρκετά με γλάρους. Και με σίγουρες, σταθερές γραμμές, και γράμματα που διαδοχικά αυξάνονται σε μέγεθος (αν και μόλις τέσσερα), γράφει το όνομα της.

Η δεύτερη είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Έχει πολλά χρώματα, έχει πάλι λουλούδια, ένα σπιτάκι (πολύχρωμα αυτά), μια σειρά από κόικκινα και ροζ σύννεφα, και ένα ακόμα, πράσινο αυτή τη φορά, σύννεφο στη δεξιά άκρη. Το όνομα είναι γραμμένο με λιγότερη σιγουριά, με την ίδια όμως ακρίβεια, και πάλι με τα γράμματα να μεγαλώνουν διαδοχικά. Τη ζωγραφιά αυτή τη ζωγράφισε η κόρη μιας γνωστής μου, αφού την παρακάλεσα θερμά προς αυτήν την κατεύθυνση.

Την τρίτη ζωγραφιά την απέκτησα σήμερα. Απεικονίζει ένα καφέ καράβι, με καφέ σημαία και γαλάζια φτερά, ενώ κάτω από τα τυρκουάζ κύμματα που έχει σχεδιάσει υπάρχουν δύο ψάρια, το ένα καφέ, το άλλο πορτοκαλί. Τέλος, υπάρχει ένας πορτοκαλί γλάρος που πετάει δίπλα από το καράβι και κάτω από τον κίτρινο ήλιο. Ο γιος μιας γνωστής από τον επαγγελματικό μου χώρο είχε μόλις τελειώσει τη ζωγραφιά όταν μπήκα στο χώρο που βρισκόταν. Αφότου μου εξήγησε τι είχε ζωγραφίσει (αρκετά εντυπωσιακό το αποτέλεσμα, καθότι τα ζωγράφισε αυτά μόνος του, και με νερομπογιές παρακαλώ, σε αντίθεση με τις ανωτέρω δύο ζωγραφιές που είναι σχεδιασμένες με μαρκαδόρους), έφερε τη ζωγραφιά του σε εμένα, για να γράψω το όνομά του. Και μετά, αρκετά τυπικό από μικρά παιδιά που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τις ζωγραφιές τους, μου τη χάρισε.

Έτσι τώρα έχω τρεις ζωγραφιές στο δωμάτιο μου. Και ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί τις κρατάω. Πιάνουν χώρο, δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα και μου αποσπούν την προσοχή όταν ανεμίζουν στον ανεμιστήρα. Παρόλα αυτά, αντί να τις κατεβάσω από τον τοίχο και να τις πετάξω, πιάνω τον εαυτό μου να τις χαζεύει και να καρφιτσώνει και την επόμενη που λαμβάνω. Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει σχεδόν κοιτάζοντάς τις, να στρέφομαι να τις κοιτάξω όταν σκέφτομαι, όταν πιέζομαι, όταν χρειάζομαι κάτι άμεσα κατευναστικό και χαλαρωτικό. Δεν λέω ότι θα τις κρατήσω για πάντα, νομίζω όμως ότι η αφέλεια που κρύβουν αυτές οι ζωγραφιές τις καθιστά ανεκτίμητες.

Απλά χρειάζομαι την αφέλεια αυτή. Όσο και αν μου αρέσει η ζωή στην πόλη, και δη, σε αυτήν την πόλη, όσο και αν μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο στις ζωές τους από ένα παγκάκι ακούγοντας τη μουσική μου, να έχω τα ακουστικά στα αυτιά μου να πάλλουν μελωδίες καθώς περπατάω στους θορυβώδεις δρόμους, γεγονός παραμένει ότι η ζωή εδώ γίνεται κατά καιρούς λίγο βάρβαρη. Και ανυπόφορη. Και ο κόσμος δυσανασχετεί, δυσαρεστείται, γκρινιάζει, αγανακτεί, βρίζει, φτύνει, χτυπάει, κλωτσάει, αδιαφορεί, προσπερνάει.

Νόμιζω ότι όλοι χρειαζόμαστε την προαναφερθείσα αφέλεια...