Ο Τζάνα είναι από τα πιο συμπαθητικά παιδιά που έχω γνωρίσει. Αλβανικής καταγωγής, ζει με τους γονείς του σε μια κωμόπολη ή χωριό κάπου στην Ελλάδα. Είναι δώδεκα χρονών, του αρέσει η μουσική και οι βόλτες. Σχεδόν του αρέσουν αυτά, μια πιο ακριβής περιγραφή είναι ότι τον ηρεμούν. Μπορείς να του τραγουδήσεις μία μελωδία, να χτυπήσετε παλαμάκια μαζί, και θα χαμογελάσει.
Οι γονείς του, άμα δεχτούμε τα όσα μας μετέφεραν από τα λόγια του πατέρα του, δεν τον θεωρούν ιδιαίτερα έξυπνο. Για την ακρίβεια, τον θεωρούν βλάκα, κούτσουρο. Παρόλα αυτά, οποιοσδήποτε αν κάτσει να ασχοληθεί με το παιδί αυτό, θα καταλάβει ότι ο Τζάνα αντιλαμβάνεται τα πάντα και παρουσιάζει εκπληκτικό ρυθμό εκμάθησης. Παρόλα αυτά, δεν του έχει δοθεί η ευκαιρία. Οπότε μεγαλώνει σε ένα ανεπαρκές περιβάλλον.
Τα βράδια κάνει πολύ ανήσυχο ύπνο. Το επίθετο "ταραχώδης" θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τον ύπνο του. Στριφογυρίζει, πετάει τα χέρια δεξιά και αριστερά, στρέφεται ολόκληρος κάθετα στο κρεβάτι με αποτέλεσμα να σε ξυπνάει με τις κλωτσιές του αν έχεις κάνει το λάθος να κοιμάσαι στο διπλανό κρεβάτι. Α, ναι. Χρειάζεται δύο κρεβάτια για να κοιμηθεί, λόγω της κινητικότητάς του κατά τη διάρκεια του ύπνου. Στη διάρκεια της νύχτας μπορεί να σε ξυπνήσει αρκετές φορές, και όχι μόνο με τις κλωτσιές του. Μπορεί να σε χτυπήσει άθελά του με τα χέρια του, μπορεί να κατρακυλήσει ως το κρεβάτι σου και να βολευτεί εκεί, αφήνοντάς σου μια λωρίδα 35-40 εκατοστών να βολευτείς αν δεν θέλεις να πέσεις από το κρεβάτι. Οπότε, αναγκαστικά θα σηκωθείς, θα μετακινήσεις τα πόδια του και έπειτα και τον κορμό του πίσω στο δικό του κρεβάτι.
Όταν εκνευρίζεται, μπορεί να σου φωνάξει, να βάλει τα κλάματα, ή -συνήθως- να προσπαθήσει να σε δαγκώσει ή να σε βαρέσει κουτουλιά με το πίσω μέρος του κεφαλιού του. Το -σχεδόν- αστείο είναι ότι αν τον έχεις αγκαλιά για να ηρεμήσει, θα στρέψει το κεφάλι του, θα δει που ακριβώς είναι τοποθετημένο το πρόσωπό σου, και μετά θα ρίξει την κουτουλιά, όσο καλύτερα προσανατολισμένη γίνεται (και πιστέψτε με, ξέρει σημάδι). Το μόνο ευτυχές σχετικά με τα δαγκώματα είναι ότι η άνω οδοντοστοιχία του έχει μία ελαφριά κλίση προς τα έξω, αφήνοντας έτσι ένα απλό τύπωμα δοντιών στο δέρμα, και δεν κάνει σοβαρές πληγές.
Και παρά τις δαγκωματιές, τα κλάματα και τις κουτουλιές, τα τραβήγματα και τις φωνές, είναι ένα εξαιρετικό παιδί. Έχει ένα εκπληκτικό χαμόγελο και ένα εξαιρετικό γέλιο.
Και εάν όταν τον βάλεις για ύπνο κάτσεις λίγο μαζί του για να αποκοιμηθεί, μπορείς να του κρατήσεις το χέρι και να του ψιθυρίσεις ένα τραγούδι για να κοιμηθεί πιο ήρεμα. Και όταν σε ξυπνήσει με τις κλωτσιές του, πάλι αν παρατηρήσεις θα υπάρχει ένα χέρι απλωμένο στο κρεβάτι σου, μόνο του. Μπορείς να του το κρατήσεις και δεν χρειάζεται να φοβάσαι ότι θα σε δαγκώσει.
Ο Πάνος από την άλλη είναι από τα άτομα που δεν συμπαθώ ιδιαίτερα. Είναι 30 (περίπου) ετών, και είναι κολλημένος με τη μπάλα που λέει ο σοφός λαός μας. Έχει συντονιστεί στη συχνότητα σεξ-ή-αυτοϊκανοποίηση και δεν λέει να ξεκολλήσει. Μπορεί να μιλάει όλη τη μέρα για τη μία γκόμενα ή την άλλη, και στην πορεία να αγνοεί παντελώς οτιδήποτε άλλο συμβαίνει. Στο οικογενειακό του περιβάλλον ενθαρρύνουν αυτή τη συμπεριφορά (μπορώ μόνο να υποθέσω), και έχει συνηθίσει να πίνει και μερικά τσίπουρα (ή καμιά μπύρα) παραπάνω. Αν και αναγνωρίζει τα σφάλματά του μερικές φορές, τα σοβαρότερα από αυτά απλώς τα προσπερνάει. Αναγνωρίζει πότε γίνεσαι χειριστικός μαζί του, και εκνευρίζεται.
Και όταν αποφασίσει να πάει να βρει τη γκόμενά του, δυστυχώς δεν μπορεί να τον συγκρατήσει κανένας. Ακόμα και αν η ίδια δεν θέλει να τον δει, άμα του θυμώσει, είναι αποφασισμένος ότι πρόκειται περί καρμικής σχέσης (δική μου περιγραφή, όχι δική του), και προσπαθεί να φτάσει κοντά της με οποιονδήποτε τρόπο. Στο παρελθόν χρειάστηκε να τον κρατάμε πέντε για να τον σταματήσουμε. Παλικάρι από τα λίγα.
Ο Αντώνης από την άλλη, Αντωνάκης όπως συστήνεται ο ίδιος, είναι στην εφηβεία. Διαόλου κάλτσα θα μπορούσε να τον περιγράψει κανείς. Καλό παιδί, πονηρό χαμόγελο, ευέξαπτος χαρακτήρας. Τυπικός έφηβος. Του αρέσει ο Μαζωνάκης, και άλλοι του λαϊκού ρεπερτορίου. Δεν τον διακρίνει η ευγένεια. Θέλει τα πράγματα των άλλων, ό,τι και αν είναι αυτά, με μια μικρή προτίμηση στα κρουασάν. Και δεν θα σου πει ευχαριστώ, εκτός και αν του το επισημάνει κάποιος. Δεν θα σου πει καλημέρα, ούτε γεια, ούτε καληνύχτα και δεν θα σε ρωτήσει τι κάνεις. Παρόλα αυτά, με το που θα του ξεφύγει ένα ρέψιμο, θα ζητήσει αμέσως συγνώμη και θα σε αφήσει να αναρωτιέσαι.
Έχει ουλές στο σώμα, κάποιες από καψίματα, και κάποιες που μπορεί να προέρχονται από καυγάδες στα χέρια και στην πλάτη. Λόγω του ευέξαπτου χαρακτήρα του, μπορεί να στραφεί εναντίον σου απότομα, να σε σκυλοβρίσει και να απειλήσει να σε χτυπήσει (βιαιοπραγεί, αλλά πιο σπάνια). Σε αυτήν την περίπτωση μπορείς να προσπαθήσεις να τον ηρεμήσεις με τα λόγια. Όπως όλα τα σωστά αλάνια (μην το σκέφτεστε καν, δεν υπάρχουν σωστά αλάνια και σωστοί μάγκες εδώ και χρόνια...), αναγνωρίζει έναν κώδικα ηθικής, του οποίου μπορείτε να κάνετε χρήση στην προσπάθεια σας. Γνωρίζει ότι ένας μάγκας σωστός δεν βρίζει μία γυναίκα, δεν απειλεί μικρότερα ή πιο αδύναμα παιδιά και δεν βρίζει ή απειλεί με βία μόνο και μόνο επειδή δεν έγινε το δικό του. Απλώς συνήθως το ξεχνάει μέσα στα νεύρα του.
Τα μεσημέρια, αν θέλετε να κοιμηθείτε, ο Αντώνης θα γυροφέρνει το χώρο και θα μιλάει, είτε μαζί σας είτε μόνος του. Ακόμα και αν του επισημάνετε πως θα εκτιμούσατε λίγη ησυχία, δεν θα σας κάνει το χατίρι. Αν σταματήσετε να του μιλάτε εξηγώντας του ότι θα κοιμηθείτε, και συνεχίσει να μιλάει (που θα συνεχίσει), μην εκπλαγείτε αν μετά από κανένα δεκάλεπτο έρθει και χαϊδεύοντας το χέρι σας σας ζητήσει συγνώμη. Είπαμε, σωστά αλάνια, κώδικας ηθικής. Δώστε του την ευκαιρία να σας το δείξει ότι γνωρίζει τι είναι σωστό.
Και μέσα σε όλα τα νεύρα του, τις βρισιές και τις απειλές του, κρύβεται ένας δεκαπεντάχρονος έφηβος μέσα στην ανασφάλεια, τους φόβους και το θράσος. Με την ίδια άνεση που απαιτεί να του δοθεί ένα αναψυκτικό ή ένα κρουασάν, με την ίδια άνεση επιδεικνύει την έλλειψη εμπιστοσύνης του προς το πρόσωπό σας αρνούμενο να σας εμπιστευτεί τη θήκη με τα CD του, και με την ίδια άνεση σάς εμπιστεύετε βάζοντας το χέρι του μέσα στο δικό σας όταν περπατάτε.
Θα ήθελα να μπορούσα να το κλείσω αυτό το κείμενο, να συνδέσω τα τρία αυτά πρόσωπα με κάποιον άλλον τρόπο πέρα από αυτόν που απέκλεισα εξαρχής, αλλά δεν μπορώ. Είναι τρεις καθόλα διαφορετικές προσωπικότητες που δεν θα τις τυποποιήσω κάτω από μια ονομασία για να παρουσιάσει συνοχή αυτό το κείμενο.
Ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας/ η καθεμία οφείλει να μην του/ της είναι αρκετό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου